Ang Alamat ng punong Balete
Isinulat
ni: Shirlene D. Mandapat
Noon unang panahon sa isang malayong
kaharian, may isang prinsesang nagngangalang Bal. Ang nag-iisang anak nila
haring Abel at reyna Alice. Si prinsesa Bal ay hinahangaan ng maraming tao
dahil sa kanyang angking kagandahan, may balingkinitang katawan,
malaporselanang kutis, malambot at mahabang buhok na talagang kinaiinggitan ng
mga kababaihan sa kanilang nayon. Sa kabila nang kanyang kagandahang pisikal,
siya rin ay may ubod ng samang ugali. Palibhasa’y sunod sa layaw kung kaya’t lumaki
siyang suwail sa magulang, mapang-api sa kapwa at mapanglait. Ngunit, kahit na
ganito ang kanyang ugali ay pilit siyang iniintindi ng kanyang magulang at
hinahangaan parin ng mga binata sa kanilang nayon.
Laging pinag-iinitan ni Bal si Etang,
anak ng isa sa mga tagapagsilbi sa kanilang palasyo. Si Etang ay kabaligtaran
ng ugali ni Bal. Kahit na siya’y madalas laitin ng mga tao dahil sa kanyang
matabang katawan, maitim at magaspang na balat, mahaba ngunit napakatigas na
buhok. Nanatili parin ang kabaitan sa kanyang puso.
Sa tuwing nagkikita ang dalawa’y,
lahat na halos ng panlalait na maaaring sabihin ay nasabi niya na ng walang
pakundangan. Pero patay malisya na lamang si Etang sa lahat ng panlalait na
ginagawa ni Bal sa kanya. Isang araw, nagpang-abot ang dalawa sa hardin ng
palasyo.
“Hoy
Etang !!! iniiwasan mu ba ako ?” bulyaw ni Bal.
“Hindi
po” sagot ni Etang
“Alam
mo, malapit na ang kaarawan ko at magkakaroon ng malaking selebrasyon para sakin”
pagmamayabang ni Bal.
“Alam
ko” ang sagot ni Etang.
“Buti
na naman. Pero, pero, pero, magaganda’t gwapo lang ang gusto kong makasalamuha
sa aking kaarawan. Kahit na inimbitahan nila ama’t ina ang lahat ng mga
dalaga’t binata dito sa ating nayon.”
“Oh
tapos?” tanung ni Etang.
“Kaya
nagagalak akong sabihin sa iyong hindi ka maaaring pumunta sa aking kaarawan”
pangungutyang sabi ni Bal.
“Alam
ko iyon Bal. Huwag po kayong mag-alala hinding hindi ako pupunta.”
Panghihinayang na sagot ni Etang. Kahit na gustong gusto ni Etang na pumunta,
pinili niya na lang na hindi pumunta para walang gulo.
“At
saka pala, wag na wag kang magsusumbong sa ama’t ina ko. Hindi dahil mabait
sayo ang hari at reyna ay magpipiling pilingan ka na diyan”. Pahabol sa sabi ni
Bal, habang lumalakad palayo habang humahalakhak.
Dumating na ang araw ng kaarawan ni
Bal, ang araw na pinakakahihintay ng lahat ng mga dalaga at binata sa kanilang
nayon. Naghanda ang lahat para sa pagdiriwang na iyon. Sa pagdiriwang na iyon ay dumalo ang mangkukulam
na si Coring, isang mabait na mangkukulam na naninirahan sa kanilang nayon.
Nagpunta ang mabait na mangkukulam upang malaman kung totoo ang nabalitan
niyang pagmamalupit ni Bal kay Etang. Hindi inaalis ni Coring ang kanyang mata
kay Bal, na masayang nakikipagsayaw sa mga bisitang lalaki. Ngunit, habang
nakikipagsayaw si Bal ay nakita niya si Etang na nasa pintuan ng kuwarto kung
saan ginaganap ang pagdiriwang. Patingin tingin si Etang sa mga bisitang
nakikipagsayaw. Nilapitan ni Bal si Etang at kinaladkad papunta sa hardin.
Sinundan naman sila ng mangkukulam na si Coring.
“
Bakit ka nandun? Diba’t sinabi ko na sayong wag na wag kang pupunta sa aking
kaarawan!” pasigaw na sabi ni Bal.
“Hindi
naman po ako nagpunta mahal na prinsesa” ang sagot ni Etang.
“Anung
hindi? Nakita nga kita di ba? Ano ako, bulag?” galit na sabi ni Bal. Itinulak
ni Bal si Etang .
“Buwisit
ka talaga!” bulyaw ni Bal kay Etang.
“Patawarin
mo po ako prinsesa Bal. Hindi ko na uulitin.” Pagmamakaawa ni Etang. Ngunit
sinampal ni Bal si Etang. Lumapit si Coring sa kanilang dalawa.
“Sadya
nga talagang napakasama ng iyong ugali.” wika ni Coring.
“At
sino ka naman para pagsalitaan ako nang ganyan? Eh isa ka lang namang hamak at
walang kuwetang mangkukulam.” Pagmamalaking sabi ni Bal.
“Nasaksihan
ko ang lahat ng iyong ginawa. Ito ang iyong tatandaan mo, mahal kong prinsesa.
Pagsisisihan mo ang lahat ng iyong panlalait at pang-aaping ginawa sa batang
ito. Dahil lahat ng iyong sinabi sa kanya ay babalik sa iyo.” Ang sabi ni
Coring sa prinsesa. At iniwan nilang dalawa si Bal sa hardin na halos hindi
makagalaw.
Nang matapos ang kasiyahan, saka
lamang napansin ng hari at reyna na wala ang kanilang anak. Aligagang-aligaga
ang mga tagapagsilbi ng sa palasyo sa paghahanap kay Bal. Nang sumapit ang
umaga, pinuntahan ni Etang ang lugar kung saan nila iniwan si Bal. At nakita
niyang may halamang tumubo rito. Agad agad na pinuntahan ni Etang ang hari at
reyna upang sabihing naging halaman si Bal dahil sa sumpa ni Coring. Sobrang
nalungkot ang reyna sa pagkawala ni Bal ngunit ang hari ay di nakitaan ng
pag-alala at pagkahabag sa pagkawala ng kanyang anak. Dahil alam nitong ito ang
nararapat na parusa sa kanyang anak na suwail at mapang-api sa kapwa. Sinabi ng
hari kay Etang na alagaan niya ang punong iyon. At pagkalipas ng ilang buwan
lumaki ang puno at nagkaroon ng marami at matatabang ugat at may baging na
napakalaki’t napakatigas at nakakatakot ang anyo kung kaya’t walang lumapit
dito kundi si Etang lamang. Binigyan ni Etang ng pangalan ang punong iyon, na
isununod niya sa pangalan nilang dalawa kung kaya’t tinawag niya itong Balete.